Soms heb ik zin om een boek buiten mijn comfortzone te proberen en zo kwam ik dan ook uit bij De tatoeëerder van Auschwitz. Dit is een historische roman, een genre dat ik nog nooit eerder gelezen heb. Wat vond ik er van?

In De tatoeëerder van Auschwitz volgen we Lale Sokolov. Hij is een jonge Slowaakse Jood en hij wordt naar Auschwitz getransporteerd. Vanaf dan staat hij bekend als gevangene 32407. De SS-officieren benoemen hem al snel tot ‘Tätowierer’, wat inhoudt dat Lale bij alle nieuwe gevangenen hun nummer op de arm moet tatoeëren. Zo maakt hij van iedereen een nummer. Zo ook van Gita, vanaf dan 34902. Lale wordt gedwongen haar te brandmerken, maar kan haar maar niet vergeten. Er volgt een onwerkelijk verhaal van moed en liefde.

Het verhaal van Lale en Gita is geen verzonnen verhaal. Beiden zwegen over het begin van hun relatie en pas na de dood van Gita durft Lala hun uitzonderlijke verhaal te delen.

Dat dit een waargebeurd verhaal is, maakt het des te indrukwekkender. Het komt nog veel harder binnen dan andere verhalen over de Tweede Wereldoorlog. Vanaf het eerste hoofdstuk had ik een brok in mijn keel. Hoe kan het dat zulke verschrikkingen hebben kunnen gebeuren? Lale heeft veel details verteld en dat maakt het verhaal nog levendiger. Je ziet het echt voor je. Ook al kun je nooit weten hoe verschrikkelijk het daar is geweest, toch schetst de schrijfster een duidelijk beeld.

Wat me wel tegenstond in dit boek zijn de korte zinnen. Lale loopt daar heen. Hij ziet dit. Lale doet dit. Aan het begin dacht ik dat dat misschien nog zou stoppen, maar nee, gedurende het hele verhaal blijft dit. Ik vind dat persoonlijk niet prettig lezen. Het leest snel, dat wel, maar ik hou toch meer van uitgebreidere zinnen.

Lale en Gita zijn twee personages die je al snel in je hart sluit. Hun liefde voor elkaar is prachtig om over te lezen. Daarnaast zijn het ook 2 personages die veel over hebben voor anderen en die anderen ook graag willen helpen. Dit vond ik erg bewonderenswaardig. Erg knap hoe je in zulke omstandigheden toch nog naar je medemens kan omzien en zoveel voor ze durft te doen.

Het einde vond ik iets te gehaast, maar dat paste ook wel bij het verhaal. Het verhaal draait namelijk om hun levens in het kamp en hun liefde. En tegen het einde worden er iets grotere sprongen gemaakt om het verhaal toch af te sluiten.

Dit is echt een super aangrijpend en indrukwekkend verhaal. Het is een boek die je naar de keel grijpt en je niet meer los laat. Het is beklemmend en je waant je echt in het concentratiekamp samen met Lale en Gita. Mocht je verhalen over de Tweede Wereldoorlog erg interessant vinden, dan raad ik je dit boek van harte aan! Mocht je nou nog nooit een boek erover hebben gelezen, net zoals ik, ook dan raad ik je het boek aan!