Op Instagram kwam ik vaak Nu we hier toch zijn van Chantal van Gastel tegen. Iedereen was zo enthousiast, dat ik besloot het boek te lenen bij de bibliotheek. Ondertussen heb ik het uit. Benieuwd wat ik er van vond? Lees dan snel verder. 

Waar gaat Nu we hier toch zijn over?

Soms brengt een verkeerde afslag je precies op de juiste bestemming

Al tien jaar lang neemt Audrey elke dag dezelfde route naar haar werk. Zodra ze de rotonde naar het parkeerterrein nadert, verandert ze in Audrey van HR. Die Audrey is gemotiveerd en betrouwbaar, drinkt groene thee en maakt iedere dag to-dolijstjes. Maar eigenlijk staat ze op instorten.

Elke ochtend wordt het moeilijker om uit bed te komen; ze gebruikt de snoozefunctie steeds vaker. En telkens als ze de rotonde ziet verschijnen, stelt ze zich voor hoe het zou zijn om gewoon door te rijden en een ander leven te beginnen. Groots en meeslepend, zoals in haar lievelingsfilms. Maar in plaats daarvan doet ze wat er van haar verwacht wordt. En niemand die het doorziet.

Tot die maandagochtend dat ze Lynx ontmoet. Hij is de gevel aan het schilderen en weet vanaf de steiger steeds haar aandacht te trekken. Zijn ‘leven in het nu’-mentaliteit wakkert iets in haar aan. Voor één keer besluit Audrey te doen wat ze altijd al wilde. Ze belandt in Parijs. Alleen en zonder plan. Maar misschien is dat precies wat ze nodig heeft…

Wat vond ik er van?

Vooraf waren mijn verwachtingen gigantisch hoog, want ik zag alleen maar lovende recensies op Instagram en Goodreads. Helaas heeft dit boek niet helemaal aan mijn verwachtingen kunnen voldoen.

Het begin van het boek vond ik intrigerend. De hoofdstuktitels maakten me erg nieuwsgierig: ‘wat gaat er gebeuren en waarom tellen we af totdat Audrey haar verstand verliest?’. Het begin las vlot en ik had goede hoop voor de rest van het boek. Maar toen kwam het middenstuk. Daar vertraagd het verhaal enorm. De dagen worden veel gedetailleerder beschreven, vooral de rondleidingen door Parijs. Daar leek het soms alsof elke stap beschreven moest worden. Ik denk dat die beschrijvingen heel tof zijn, als je Parijs uit je hoofd kent. Ik ben zelf echter nog maar een keer in Parijs geweest en ken alleen de hoogtepunten, zoals Shakespeare & company (duh!), de Notre Dame en de Eiffeltoren. Bij de rest van de beschrijvingen, raakte ik het verhaal een beetje kwijt.

Ik merkte dat ik stukjes ging overslaan en vooral op zoek ging naar conversaties. Dat was erg jammer. Na één rondleiding door Parijs had ik het wel begrepen. Maar helaas voor mij, gaan Audrey en Lynx niet één keer en ook niet twee keer, maar wel drie keer een tour door Parijs doen. Voor mij betekende dat dat ik drie keer niet echt lekker in het verhaal zat.

Naast de vele beschrijvingen, vond ik de lange hoofdstukken ook niet erg prettig. Dit hangt natuurlijk ook samen met de vele beschrijvingen, want hoe meer beschrijvingen, hoe langer de dag en hoe langer het hoofdstuk.

Tegen het einde van het boek zat ik dan wel weer lekker in het verhaal. Ik was nieuwsgierig naar de ontknoping en daardoor had ik ook meer zin in verder lezen.

Nu we hier toch zijn heeft me achtergelaten met gemengde gevoelens. Aan de ene kant vond ik het begin en einde heel sterk, maar het middenstuk vond ik helaas matig. Erg jammer! 

Nu we hier toch zijn – Chantal van Gastel – Boekerij – 448 blz – ★★★☆☆