Af en toe neem ik een random boek mee uit de bibliotheek. Dit keer was dat Zomervacht. Een boek dat me al vaker was opgevallen door de opvallende cover, maar wat ik nog nooit had opgepakt. Na het lezen van de achterflap was meteen mijn interesse gewekt.

Waar gaat Zomervacht over?

Sinds hun gezin uit elkaar viel, wonen de dertienjarige Brian en zijn vader op een terreintje met loodsen, caravans en waakhonden. Als ze voor het eerst in maanden Brians verstandelijk en fysiek gehandicapte broer Lucien bezoeken, vraagt de directeur van de instelling of Lucien vanwege een grote renovatie tijdelijk thuis opgevangen kan worden. Pa ziet dat niet zitten. Tot het woord “vergoeding’ valt.

Die zomer krijgt Brian de verantwoordelijkheid voor zijn broer. Maar hoe praat je met een broer die niet spreekt? Hoe zorg je voor iemand van wie je niet weet wat hij nodig heeft? En hoe houd je iemand in bedwang die sterker is dan jij?

In de schaduw van hun stacaravan ontstaat een intieme band tussen de broers die hun leven zal veranderen.

Wat vond ik er van?

Zomervacht is een boek dat mij met gemengde gevoelens heeft achtergelaten. Laat ik eerst maar beginnen met de positieve kanten.

Als eerste, er zit zoveel gevoel in dit boek. Het is schrijnend, maar ook heel mooi en prachtig. Je voelt met Brian mee, want hoe moet hij voor zijn broer zorgen? Hij is nog maar 13. Ook zie je een band ontstaan tussen twee broers die nu weer volledig op elkaar aangewezen zijn. Je voelt je machteloos als er iets mis gaat, maar bovenal voel je de liefde tussen de broers.

Dit boek bevatte best wel veel flashbacks en die maken het verhaal echt compleet. Je leert daardoor de situatie beter kennen en krijgt meer sympathie voor de familie. Bij sommige flashbacks is het resultaat juist het tegenovergestelde. Het laat je alleen maar radeloos achter. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?

Ondanks dat dit boek me van alles liet voelen, had ik toch niet zo’n klik met het verhaal. Ik zat er niet helemaal lekker in en kon het boek zelfs een paar dagen aan de kant leggen. De schrijfstijl doet een beetje simpel af en daardoor kreeg ik ook niet zo snel een band met Brian. Ik was niet zo gek op de schrijfstijl en miste eerlijk gezegd ook wel een beetje diepte. Door de flashbacks krijg je wel meer achtergrondverhaal, toch bleven de personages een beetje vlak en kreeg ik moeilijk een band met ze.

Ik ben blij dat ik Zomernacht eindelijk eens gelezen heb. Ik had ‘m al zo vaak zien staan in de bibliotheek, maar telkens kwam het er maar niet van. Helaas is Zomervacht geen boek dat me lang bij zal blijven, denk ik, ondanks de vele gevoelens die het bij me losmaakte.

Zomervacht – Jaap Robben – De Geus – 320 pagina’s – ★★★☆☆